Święty Jacek Odrowąż jest nazywany „Światłem ze Śląska”, bo tak w języku polskim brzmi jego łacińskie  imię: Lux ex Silesia. Bardzo popularne są też inne jego „imiona”: San Jacinto oraz Hiacynt.
Urodził się ok. 1183 roku w Kamieniu Śląskim, niewielkiej wiosce położonej niemal u stóp Góry św. Anny. Pochodził z rodu Odrowążów, który to ród – jak głosi legenda – przybył na ziemie polskie wraz z orszakiem czeskiej księżniczki Dobrawy, żony Mieszka, historycznego władcy Polski.
W dzieciństwie w Jacku umocniła się ogromna wiara i pobożność. Nad kształtowaniem jego osobowości czuwał wuj Iwo Odrowąż - biskup krakowski. Jacek pobierał nauki w krakowskiej szkole katedralnej pod bacznym okiem swojego  krewnego oraz mistrza Wincentego Kadłubka - pisarza i kronikarza dziejów Polski. Studiował również w Paryżu i Bolonii.
Na przełomie 1216 i 1217 roku, razem z orszakiem biskupim swego wuja udał się do Rzymu. Tam poznał św. Dominika, od którego ok. roku 1220 roku otrzymał habit zakonny w kościele św. Sabiny. Następny rok spędził w Bolonii, gdzie bacznie przyglądał się pracy zakonników dominikańskich. Stąd w 1221 roku wyruszył do Polski z błogosławieństwem papieża Honoriusza III, który pożegnał go tymi słowami: „Synu mój, idź, opowiadaj wszędzie o zapomnianym lub nieznanym jeszcze Chrystusie. Nieś miłość do Niego i naszej Matki. Bądź światłem północy.” Słowa papieża do końca życia będą przyświecać Jackowi w jego dziele ewangelizacyjnym.

Po powrocie do Krakowa, Św. Jacek zamieszkał w domu biskupim na Wawelu. Według zapisków kronikarza, Jana Długosza, biskup Iwo przekazał zakonnikowi krakowski kościół pod wezwaniem Trójcy Świętej, gdzie dominikanie zamieszkali w 1222 roku, zakładając swój pierwszy klasztor. Kościół ten stoi do dnia dzisiejszego przy ul. Stolarskiej. Dzięki silnej osobowości Św. Jacka w krótkim czasie powstały klasztory we Wrocławiu, Kamieniu, Płocku, Gdańsku i Sandomierzu. Pod koniec życia dominikanina można było naliczyć 30 klasztorów, w których służyło 300 zakonników.

Swoją miłością do Boga, ogromną pobożnością i wiarą zjednywał sobie mieszkańców nie tylko Polski, ale także Czech, Moraw, Prus, Litwy oraz prawosławnej Rusi. Około 1228 roku św. Jacek wyruszył w podróż misyjną do Kijowa na Rusi.
Wizerunek św. Jacka przedstawiany jest najczęściej z monstrancją i figurką Matki Bożej. Symbole te związane są z legendą napierających na Kijów Tatarów. Dzisiaj tak zwana Matka Boża Jackowa czczona jest w kościołach w Przemyślu i Krakowie. Św. Jacek zawsze starał się docierać do najbardziej potrzebujących. Jest wiele legend dotyczących jego cudów. Jedna z nich opowiada, jak – kierując się przykazaniem Bożym „głodnych nakarmić” – nakarmił całą wieś pierogami, nazywanymi w XIII wieku plackami. Na pamiątkę tego wydarzenia dominikanie organizują w Krakowie Festiwal Pierogów. Najlepsi krakowscy restauratorzy co roku walczą w sierpniu o statuetkę św. Jacka.

Św. Jacek zmarł 15 sierpnia 1257 roku w Krakowie, w dzień Wniebowzięcia, wypowiadając słowa „Tobie, Panie, zaufałem.” Mszę pogrzebową w kościele Świętej Trójcy w Krakowie celebrował biskup Jan Prandota.
Mimo przekonania o świętości Jacka i staraniom kolejnych polskich królów – Zygmunta Starego, Zygmunta Augusta, Stefana Batorego – przez setki lat dominikanina nie ogłoszono świętym. Proces ten zakończył dopiero Zygmunt III Waza, pisząc w tej sprawie list do papieża Sykstusa V.

Papież Klemens VII ustanowił 17 sierpnia dniem wspomnienia Św. Jacka we wszystkich kościołach i zakonach dominikańskich, a 17 kwietnia 1594 roku papież Klemens VIII  kanonizował Jacka Odrowąża w Rzymie.
W 2009 roku, w krakowskim kościele dominikanów miało miejsce niezwykłe odkrycie historyczne – odnaleziono dwie chorągwie kanonizacyjne Św. Jacka, które 415 lat wcześniej zostały przywiezione do Krakowa wraz z bullą kanonizacyjną.

Jacek Odrowąż pozostanie w pamięci wiernych jako Apostoł Północy, Apostoł Słowian, dominikanin, misjonarz, kaznodzieja, święty kościoła katolickiego oraz historyczny patron Polski i naszej archidiecezji. Dla naszej szkolnej wspólnoty uczniów, rodziców, nauczycieli i przyjaciół niech będzie wzorem głosiciela Dobrej Nowiny na śląskiej ziemi i wszędzie, dokąd posyła nas Dobry Pan.

 
Bibliografia
Marian Kanior: Jacek. Święty dominikanin. Kraków: Wydawnictwo Astraia, 2007.
Jan Andrzej Spież: Św. Jacek Odrowąż. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2007, seria: Wielcy Ludzie Kościoła.
Jacek Woroniecki: Święty Jacek Odrowąż i sprowadzenie Zakonu Kaznodziejskiego do Polski. Kraków – Katowice: Wydawnictwo Espirit S.C., 2007.